O Νίκος Ορφανός με αφορμή τα γεγονότα γύρω από τον Γιαν Φαμπρ, παραθέτει τα λάθη του υπουργού πολιτισμού που οδήγησαν σε μια τέτοια επιλογή και κατακραυγή και εκτιμώντας ότι «το ζητούμενο είναι το πλαίσιο που θωρακίζει το θεσμό, που προστατεύει το θεσμό από την αυθαιρεσία και του ίδιου του διευθυντή, αλλά και του αρμόδιου υπουργού» προτείνει συγκεκριμένες πρωτοβουλίες. «Το φεστιβάλ δεν ανήκει σε κανέναν μας», τονίζει ο συγγραφέας, «διαχειριστές και κοινωνοί του είμαστε και οφείλουμε να προφυλάξουμε και να βελτιώσουμε αυτόν τον ιστορικό θεσμό». «Το μέλλον του Φεστιβάλ είναι τώρα και δε μπορεί άλλο να μας περιμένει» συμπληρώνει.

Ο Γιάννης Μαντζίκος αναλύει τις προθέσεις των τζιχαντιστών και εκτιμά πως ο στόχος τους «δεν ήταν και δεν είναι να δημιουργήσουν ένα Ισλαμικό Χαλιφάτο αλλά να παγιώσουν φοβικά συναισθήματα και να ενεργοποιήσουν ρατσιστικά χαρακτηριστικά στην Ευρωπαϊκή Ήπειρο». Ο συγγραφέας μελετώντας του ιστορικούς κύκλους του Ισλαμικού Κράτος, εκτιμά πως «θα γνωρίσει αργά ή γρήγορα μια κάμψη, ήδη χάνει σημαντικά του στηρίγματα στην Συρία» σημειώνει όμως πως «αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα εμφανιστεί κάποιο καινούριο μόρφωμα». Παραθέτοντας τα αίτια που δημιουργούν το πρόβλημα, εκτιμά πως «η απάντηση δεν πρέπει να είναι λιγότερη Ευρώπη αλλά μια πιο ισχυρή Ευρώπη»

Ο Νίκος Διακουλάκης εξετάζει τους «κινδύνους και τις ευκαιρίες για τη σοσιαλδημοκρατική αριστερά» εκτιμώντας πως «η πορεία της πολυδιασπασμένης δημοκρατικής, μεταρρυθμιστικής σοσιαλδημοκρατικής παράταξης βρίσκεται πια σε οριακό σημείο» ενώ από την άλλη, «η διολίσθηση σε αντιδημοκρατικές και καθεστωτικές πρακτικές, ολοκληρώνει την εικόνα μιας αδιέξοδης διακυβέρνησης από την ετερόκλητη συμμαχία ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ». Ο συγγραφέας τονίζει πως «δεν αρκούν οι συζητήσεις, οι διαβουλεύσεις και οι επεξεργασίες για να προσεγγίσουμε τους στόχους της ενότητας, της ανανέωσης και της ανάκαμψης» και καταθέτει συγκεκριμένες προτάσεις, για «να δημιουργήσουμε ένα σύγχρονο σοσιαλδημοκρατικό πολιτικό οργανισμό που θα λειτουργεί σε εθνικό αλλά και σε ευρωπαϊκό επίπεδο».