Ο Άγγελος Τερζούδης εξετάζει την κατάσταση στην Τουρκία και εκτιμά πως η Ελλάδα «αναδεικνύεται γεωπολιτικά σε τελευταίο χώρο σταθερότητας για ολόκληρη την περιοχή». Ο συγγραφέας όμως σημειώνει πως «είναι ατυχία για τον τόπο, σε μια τόσο καθοριστική περίοδο, να απουσιάζουν από τη σημερινή διακυβέρνηση και η γνώση και η κατεύθυνση» και τονίζει πως «επιβάλλεται η κυβέρνηση να εγκαταλείψει επιτέλους τη γνωστή πλήρως ανεύθυνη τακτική της να χειρίζεται και τα εθνικά θέματα στοχεύοντας πρωτίστως στο ποταπό κομματικό συμφέρον» και πως «είναι καιρός να θέσει τον πήχη ψηλότερα, εκεί όπου συναντώνται η εθνική ευθύνη με τα στρατηγικά συμφέροντα της χώρας»

Ο Μελέτης Ρεντουμής εξετάζει την άνοδο της ισλαμοφοβίας στην Ευρώπη η οποία συνδέεται με άνοδο της ακροδεξιάς. «Η βία γεννά αντιβία» παρατηρεί ο συγγραφέας και σημειώνει πως «συνέπεια αυτής της ισλαμοφοβίας είναι η άνοδος της ακροδεξιάς στην Ευρώπη, με τ’αντίστοιχα κόμματα να προελαύνουν και να προτρέπουν τους πολίτες και τους κατοίκους των πόλεων, να πάρουν το νόμο στα χέρια τους και φυσικά να δώσουν ψήφο εμπιστοσύνης στην ρατσιστική ρητορική που πρεσβεύουν» και προειδοποιεί πως «αν επικρατήσουν οι ακροδεξιές ιαχές, θα οδηγηθούμε σ’ένα ολοκληρωτικό καθεστώς απομονωτισμού». Ο συγγραφέας εκτιμά πως «απαιτείται, συστηματική επαφή με το μετριοπαθές Ισλάμ»

Ο Θανάσης Διαμαντόπουλος γράφει για την κυβερνητική πρόταση «ενός συνταγματικού αχταρμά που θεσμοθετεί την ακυβερνησία, γκρεμίζει ό,τι έχει μείνει όρθιο στην οικονομία και διαλύει κάθε θεσμική ισορροπία η απόσταση είναι τεράστια» εστιάζοντας στις προτάσεις για συνταγματική κατοχύρωση της απλής αναλογικής η οποία «εγγυάται την ακραία κυβερνητική αστάθεια», για τον ΠτΔ που ενέχουν τον «κίνδυνο επώδυνων συγκρουσιακών τριβών από τη συνύπαρξη δύο πολιτειακών παραγόντων» και για τα δημοψηφίσματα που ευνοούν «πρωτίστως παράγοντες και κέντρα με μεγάλη γνωμοδιαμορφωτική ισχύ». «Οι κυβερνητικές προτάσεις πηγαίνουν προς την κατεύθυνση ενός θεσμικού πολτού που εγγυάται αποσύνθεση του κοινωνικού ιστού και ακυβερνησία» σημειώνει ο συγγραφέας.

Ο Νίκος Ορφανός συγκρίνει το υπάρχον εκλογικό σύστημα με την απλή αναλογική εκτιμώντας πως αν και η το υπάρχον εκλογικό σύστημα είναι μια εκλογική ρουλέτα που «μετατρέπει την κατανομή των εδρών σε ένα είδος τυχερού παιγνίου», η απλή αναλογική «αποτελεί ένα απόλυτα καλπονοθευτικό σύστημα». Με την απλή αναλογική, σημειώνει ο συγγραφέας, «το ποιος θα κυβερνήσει και ποιος θα πρωθυπουργεύσει, επαφίεται στο νταραβέρι των κομμάτων» και τονίζει πως ναι μεν πρέπει να μειωθεί το bonus, αλλά «μία συζήτηση για την αλλαγή του εκλογικού νόμου πρέπει να είναι αποδοχής τουλάχιστον των δύο τρίτων και περισσότερο, κατόπιν ενδελεχούς συζήτησης.»

Ο Αλέξανδρος Καρύδης μέσα από τους στίχους της Αντιγόνης του Σοφοκλή, διαβάζει τις τελευταίες εξελίξεις στην Τουρκία, όπου ο Ερτογάν έχει τη μορφή ενός σύγχρονου Κρέοντα. «Η Τουρκική Δημοκρατία δεν ανατράπηκε ευτυχώς από τους επίδοξους πραξικοπηματίες. Οδεύει όμως πληγωμένη αλλά ακόμα ζωντανή προς την απόλυτη απομόνωση ενός υγρού, υπόγειου τάφου. Εκεί που η πολιτειακή ζωή συνεχίζεται μονάχα για να οδηγήσει σε έναν αργό αλλά σταθερό θάνατο των ελευθεριών και των δικαιωμάτων. Στον ενταφιασμό της Δημοκρατίας ζωντανής. "Τον πρώτο λόγο έχει η φρόνηση/στον δρόμο της ευδαιμονίας." Γι' αυτό απαιτείται άμεσα ανάληψη δράσης πριν την εμφάνιση του Τειρεσία επί σκηνής.» γράφει.

Ο Μελέτης Ρεντούμης εξετάζει αν τα όσα εξελίσσονται στην Τουρκία είναι «αραβική άνοιξη ή σκοταδισμός». «Η εντολή υπεράσπισης της δημοκρατίας και της έννομης τάξης, κατέληξε σ΄ένα αντιπραξικόπημα» σχολιάζει ο συγγραφέας τονίζοντας πως «η τουρκική άνοιξη που αρκετοί αξιωματούχοι οραματίζονται, ώστε να προχωρήσει η Τουρκία σε μεταρρυθμίσεις χωρίς την απειλή του στρατού, μπορεί τελικά να οδηγήσει σε μια περίοδο σκοταδισμού και διχασμού, αν δεν επιχειρηθεί ο εκδημοκρατισμός». «Η Τουρκία μετά το γεγονός του πραξικοπήματος, διαμορφώνεται σε μια νέα χώρα, τελείως διαφορετική από το παρελθόν, αναδεικνύοντας όλες τις εντάσεις και αντιφάσεις του παρελθόντος στο εσωτερικό της σ’ένα μονοπάτι υψηλού κινδύνου» σημειώνει.