Ο Σίμος Ανδρονίδης γράφει για τις ιταλικές εκλογές: «Καθιστάμενη, στη συγκεκριμένη εκλογική αναμέτρηση παν-ιταλικό κόμμα, η 'Λέγκα' ανασημασιοδοτεί τη βαρύτητα των θεσμών της Ιταλικής Δημοκρατίας, σε ένα περιβάλλον που προσδιορίζεται από την αδυναμία ή την χαμηλή κοινωνική δυναμικότητα   της πολιτικής-θεσμικής Ιταλικής Αριστεράς. Το κόμμα της 'Λέγκας του Βορρά' 'φορτισμένα' διαμεσολαβεί υπαρκτές κοινωνικές αντιθέσεις, αξιώνοντας την ιδιαίτερη πολιτική-ιδεολογική δια-πάλη εναντίον των ελίτ που 'υπονομεύουν' την έκφραση ή τις εκφράσεις της 'σπαρασσόμενης' λαϊκότητας. Στο λόγο της σύγχρονης ακροδεξιάς, Ιταλικής και Ευρωπαϊκής, κινηματικής και θεσμικής, η αναγκαιότητα της 'επανάστασης' εναντίον των πολιτικών & οικονομικών ελίτ, ο ιδιότυπος αντι-ελιτίστικος λόγος, καθίσταται προϋπόθεση επανεπινόησης του κομματικού-πολιτικού 'εαυτού'.»

Ο Γιώργος Προκοπάκης γράφει για τη διαχείριση του μνημονίου: «Η επομένη της τρίτης ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών, είναι και η έναρξη της εφαρμογής της πολιτικής των θηριωδών πλεονασμάτων, σε περίοδο μηδενικής ανάπτυξης. Τα data συνηγορούν πως μέρος τουλάχιστον των πλεονασμάτων ήταν πλασματικό ή προσωρινό. Βασικό εργαλείο διαχείρισης ήταν το βραχυπρόθεσμο χρέος, διαφόρων μορφών, το οποίο έχει φθάσει σε αστρονομικό ύψος με προοπτική περαιτέρω αύξησης. Η πολιτική της δημιουργίας «μαξιλαριού για καθαρή έξοδο» φαίνεται να αποτυγχάνει ως προς το σκέλος της συνεισφοράς των αγορών – ή θα είναι πανάκριβη επιλογή. Προκαλεί εντύπωση η διαχειριστική πολιτική της μη διαπραγμάτευσης της χρήσης των πόρων του μνημονίου που περισσεύουν για την αντικατάσταση ακριβού δανεισμού»

Ο Γιώργος Τζογόπουλος γράφει για τις σχέσεις της Ευρώπης με τις κινεζικές επενδύσεις: «Για ακόμα μία φορά, η Ευρώπη δεν ασχολείται με τη ρίζα του κακού αλλά απλώς μετριάζει τις συνέπειες. Στο νέο κεφάλαιο των σινοευρωπαϊκών σχέσεων που έχει πια ανοίξει, επιδιώκει να περιορίσει την κινεζική επιρροή ενώ έχει ανάγκη τα κινεζικά κεφάλαια για να τονώσει την αναιμική ανάπτυξή της. Μάλιστα, το σημαντικό πλεονέκτημα της Κίνας παραμένει η ικανότητά της να πείθει τους πολιτικούς και τις κοινωνίες στην Ευρώπη να συνεργάζονται μαζί της σε τομείς όπου η Δύση απουσιάζει. Ρεαλιστικά στόχος της Ένωσης δεν είναι να απαρνηθεί το κινεζικό «win-win» αλλά να επιβάλει όσο το δυνατόν περισσότερους όρους της σε αυτό.»