Η Δήμητρα Κρουστάλλη στην παρουσίαση του βιβλίου του Ευάγγελου Βενιζέλου, «Η Δημοκρατία μεταξύ συγκυρίας και Ιστορίας» (εκδ. ΠΑΤΑΚΗ), τονίζει: "Όλο το βιβλίο το διαπερνά μια βαθιά ανησυχία. Ότι στην Ελλάδα δεν είναι μόνο η Δημοκρατία υπό πίεση αλλά και το Σύνταγμα, καθώς η κυβέρνηση χρησιμοποιεί την αναθεώρησή του, ως τακτική αντιπερισπασμού, αναλόγως με τις επικοινωνιακές ανάγκες της, υπονομεύοντας τις στοιχειώδεις προϋποθέσεις συναίνεσης των πολιτικών δυνάμεων. «Απαιτείται προσοχή και θεσμική καχυποψία», γράφει, απευθυνόμενος όχι μόνο στους πολιτικούς αλλά και στους πολίτες θέτοντας το ερώτημα: «Υπάρχει άραγε μια αυτονόητη δημοκρατία ή χρειάζεται πάντα να θυμόμαστε ότι η Δημοκρατία είναι μια ιστορική κατάκτηση;». 

Ομιλία Κατερίνας Σχινά στην εκδήλωση του Κύκλου Ιδεών, «Η Ευρωπαϊκή Δημοκρατία σε αμφισβήτηση»: «Ζούμε σε μια στιγμή που οι κοινωνίες μας έχουν κατακλυστεί από μια παραλυτική αβεβαιότητα. Οι κοινές παραδοχές που συνείχαν τις ευρωπαϊκές κοινωνίες ως χθες, τα κοινά «αφηγήματα», ας τα πούμε, μοιάζουν όχι μόνο παρωχημένα, αλλά σχεδόν ακατανόητα. Η ευρωπαϊκή ιδέα φθίνει, απονομιμοποιείται. Και υπάρχουν πολλοί που φοβούνται ότι «το τρένο της διάλυσης έχει ήδη φύγει από τον σταθμό των Βρυξελλών», για να χρησιμοποιήσω την ανησυχητική, όσο και ζωηρή εικόνα με την οποία περιγράφει τις ανησυχίες του ο Ίβαν Κράστεφ, στο βιβλίο του Μετά την Ευρώπη»

Ο Άλκης Κούρκουλας στην ομιλία του στην εκδήλωση του Κύκλου Ιδεών σε συνεργασία με το Hanns Seidel Stiftung «Οι σχέσεις ΕΕ – Τουρκίας: Αδιέξοδο ή Προοπτική;» σημειώνει: «H ιδέα της Ευρώπης λειτουργεί στην Τουρκία, με τρόπο ανάλογο με αυτόν που λειτουργεί και στη Βρετανία. Είναι εύκολο να δημιουργηθεί ένα αντιευρωπαϊκό κίνημα που θα στηρίζεται στα λαϊκιστικά στερεότυπα των σταυροφοριών και της χριστιανικής εχθρότητας προ το Ισλάμ, αλλά όταν το κίνημα αυτό έρχεται αντιμέτωπο με τις πραγματικές συνέπειες του κηρύγματος του, καταρρέει. Στην Τουρκία μπορούμε εύκολα να διακρίνουμε τους αντιευρωπαϊστές, είναι άλλωστε λίγοι, κινούνται στους εθνικιστικούς κύκλους με ανάλογες αντιλήψεις για την κυριαρχία που έχει ο Μπόρις Τζόνσον»

Ο Κ. Σοφούλης γράφει «Εκεί όπου το ζήτημα παίρνει εξόφθαλμη μορφή πολιτικού σκανδάλου, είναι η νομιμοποίηση της κυβέρνησης των απατεώνων και εκβιαστών από τα ευρωκόμματα! Αν τελικά επικρατήσει αυτή η λογική του πολιτικού καιροσκοπισμού και κυνισμού, ότι δηλαδή συνεργαζόμαστε με τον οποιοδήποτε απατεώνα μας κάνει τη δουλειά μας, με άλλα λόγια, αν δεχτούμε το παραδεκτό του ψεύτικου άλλοθι ότι τάχα η στρίγγλα έγινε αρνάκι, ή πως ο Λένιν του Αιγαίου εν προκειμένω έγινε darling boy εφόσον μας κάνει τη δουλειά, τότε γιατί αύριο να αντιδράσουμε αν ο όποιος Ορμπάν ή Τσίπρας εξελιχθεί σε Περόν με τη ψήφο του «λαού» του;»

Ο Μελέτης Ρεντούμης γράφει για τις σχέσεις ΗΠΑ – Κίνα: «Μόνο ένας συμβιβασμός ανάμεσα στις δύο χώρες μπορεί να τις ευνοήσει αλλά και να φέρει σε μία ευσταθή ισορροπία την παγκόσμια οικονομία, αποφεύγοντας απρόβλεπτες συνέπειες από εναλλακτικές ροές εμπορίου και χρηματαγορών, που δεν είναι βέβαιο πώς θα συμβάλλουν στην άμβλυνση των κοινωνικών ανισοτήτων. Ήδη γίνονται αρκετές κινήσεις σε διπλωματικό και οικονομικό επίπεδο, ώστε ο Πρόεδρος Τραμπ να συναντήσει τον Κινέζο ομόλογό του Σι Τζιπίνγκ στην συνάντηση των G20 στην Αργεντινή και αρκετοί αναλυτές πιστεύουν ήδη, σε μία προκαταρκτική συμφωνία η οποία σε μεταγενέστερο στάδιο θα οριστικοποιηθεί.»

Ο Άγγελος Τερζούδης γράφει για τις θεωρίες συνωμοσίας ως απειλή για τη δημοκρατία: «Η δημοκρατία απειλείται, προειδοποιούν όλο και περισσότεροι αναλυτές, διανοούμενοι και πολιτικοί. Εθνικολαϊκιστές και αδίστακτοι δημαγωγοί κατάφεραν να προωθήσουν τις θέσεις τους μέσα από διάφορα επιχειρήματα, βασισμένα σε θεωρίες συνωμοσίας από τη μια μεριά και πλειοδοσία σε ανεύθυνες υποσχέσεις για εντελώς ανέφικτα πράγματα από την άλλη, εκμεταλλευόμενοι ταυτόχρονα στο έπακρον και την αγανάκτηση των πολιτών από τα γνωστά αυξανόμενα προβλήματα στα μεσαία και χαμηλά στρώματα της κοινωνίας, λόγω κυρίως της παγκοσμιοποίησης.»