Στείλε το άρθρο σου στον Κύκλο Ιδεών για την Εθνική Ανασυγκρότηση. 

Το άρθρο θα πρέπει να συνοδεύεται από ένα σύντομο βιογραφικό, μια φωτογραφία του αρθρογράφου, δεν θα πρέπει να είναι μικρότερο των 700 λέξεων, και δεν πρέπει να έχει δημοσιευθεί σε κάποιο άλλο μέσο.

Μόνο με παλαίφατες πρακτικές αυταρχικών, ποπουλιστικών καθεστώτων μπορεί να συγκριθεί η κακόγουστη φιέστα που οργάνωσε ο ΣΥΡΙΖΑ επί τη επετείω του ενός έτους από την άνοδό του στην εξουσία.

Η αισθητική προσέγγιση του γεγονότος μας επιτρέπει να μιλήσουμε για πολιτικό κιτς, η πολιτική όμως αξιολόγησή του μας επιβάλει να επισημάνουμε την επικινδυνότητά του.

Σε μια εποχή όπου η ανάγκη για ατομική και συλλογική αυτογνωσία προβάλλει πιο επιτακτικά από ποτέ ο ΣΥΡΙΖΑ αγωνίζεται να κρατήσει ζωντανές τις ψευδαισθήσεις της «αντιμνημονιακής» του περιόδου, την ίδια στιγμή που υλοποιεί το χειρότερο και αχρείαστο τρίτο μνημόνιο.

Ο κ. Τσίπρας με ύφος και ρητορική ηγέτη τριτοκοσμικού απολυταρχικού καθεστώτος άρθρωσε έναν ακραίο διχαστικό λόγο.

Απευθυνόμενος σε ένα οπαδικό, αλλά και πρώιμα απογοητευμένο ακροατήριο απείλησε, εξύβρισε και αποπειράθηκε να εκφοβίζει όσους τολμούν να αμφισβητούν την ηθική υπεροχή της δικής του Αριστεράς και το άφατο μεγαλείο της πολιτικής του.

Αναμενόμενη συμπεριφορά από ένα κόμμα και έναν πολιτικό αρχηγό που πολιτεύεται με οδηγό του το ψεύδος, τη διαστρέβλωση και το διχασμό.

Από ένα κόμμα που μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα – κυριολεκτικά μέσα σε ένα χρόνο – αντέστρεψε το σύνολο των θέσεων του και αθέτησε το σύνολο των υποσχέσεών του.

Από ένα κόμμα που σε σύντομο χρονικό διάστημα απώλεσε το ηθικό του πλεονέκτημα πολιτευόμενο με φαυλότητα, αδιαφάνεια και νεποτισμό.

Από ένα κόμμα που μιλάει στο όνομα της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού στην ίδια που η εκλογική του βάση συρρικνώνεται δραματικά.

Αυτά όλα τίμησε χθες ο ΣΥΡΙΖΑ στην επέτειο του ενός χρόνου από την κατάληψη της εξουσίας.

Απ’ ότι δείχνουν τα πράγματα δεύτερη εντυπωσιακή φιέστα δεν θα υπάρξει.

Τις δεκαετίες του ’60 και του ’70 «αλώνιζε» την ελληνική επαρχία ένας μεγάλος αριθμός ποικιλώνυμων «τσίρκο». Επισκέπτονταν τις επαρχιακές πόλεις και υπόσχονταν στο φιλοθέαμον κοινό, μοναδικές παραστάσεις, με παγκόσμιου φήμης ακροβάτες, με επίδειξη ολόκληρης της πανίδας της άγριας ζούγκλας, με απίθανα ταχυδακτυλουργικά και βεβαίως την περίφημη «ασώματο κεφαλή».

Παρά την αθρόα προσέλευση θεατών οι προσδοκίες για υπερθέαμα σχεδόν πάντα διαψεύδονταν. Αποτέλεσμα, το «τσίρκο» να μην επανέρχεται στην ίδια πόλη την επόμενη χρονιά ή τουλάχιστον να μην επανέρχεται με το ίδιο όνομα. Αντίδραση απολύτως φυσιολογική και αναμενόμενη.

Και ενώ αυτά συνέβαιναν στην ελληνική επαρχία κάποιες δεκαετίες πίσω, στην Ελλάδα του σήμερα η συμπεριφορά των πολιτών - ψηφοφόρων, εν ετει 2015, δεν υπήρξε η ίδια.

Ο ΣΥΡΙΖΑ το Γενάρη του 2015 υποσχέθηκε στους Έλληνες ένα μοναδικό υπερθέαμα, με ενδιαφέρουσα πλοκή και συναρπαστικό φινάλε.

Ο ΣΥΡΙΖΑ έκοψε πολλά εισιτήρια αλλά οι υποσχέσεις για υπερθέαμα αποδείχτηκαν απατηλές.

Κακές ερμηνείες, τραγικό αποτέλεσμα.

Και παρ' όλα αυτά λίγους μήνες μετά το Σεπτέμβρη του 2015 ξαναβγήκε στις αίθουσες με την ίδια ταινία, έχοντας μόνο αλλάξει εν μέρει την πρωταγωνιστική ομάδα.

Και ενώ κάποιος θα περίμενε ότι η αντίδραση του κοινού θα ήταν η ίδια με αυτήν του κοινού της ελληνικής επαρχίας τις δεκαετίες του ’60 και ’70, οι Έλληνες το 2015 ξανάκοψαν εισιτήριο για να δουν, για δεύτερη φορά, την ίδια παράσταση.

Η κεφαλή δεν είναι μόνον ασώματος αλλά ενίοτε και άδεια.

Με την άδεια του Ηλία Κανέλλη, παραθέτουμε το σχόλιο που ανάρτησε στα s/m:
"Αυτή τη στιγμή ολοκληρώνεται η επιχείρηση σπίλωσης και απομάκρυνσης από τα ελληνικά δρώμενα ενός σπουδαίου ανθρώπου για τις τέχνες και τον πολιτισμό της εξωστρέφειας, του Γιώργου Λούκου. Ενορχηστρωτής, ο πρώην γραμματέας του, ο αδελφός της Ρένας της Δούρου. Πρόθυμοι ηλίθιοι, κάποιοι δημοσιογράφοι και κυρίως ένα όργανο σκοπός του οποίου είναι να σπιλώνει. Εκτελεστής, ένας ανίσχυρος, άβουλος άνθρωπος, σκοπός του οποίου είναι η καταπολέμηση της αριστείας, ονόματι Αριστείδης Μπαλτάς, για αιώνες γαλουχημένος στον Πολίτη του Ελεφάντη. Η ελληνική Αριστερά είναι όπως όλες οι άλλες: σκοτεινή, επαρχιώτικη, μοχθηρή, ζηλόφθονη, εξουσιομανής, συντονισμένη με το βυθό που την έχει μεθύσει."

Καρέκλα, γλυκιά καρέκλα! Αγόγγυστα και ανερυθρίαστα οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ ψήφισαν και την πώληση των κόκκινων δανείων στα «κοράκια», στους «οικονομικούς εγκληματίες» των distress funds (χαρακτηρισμοί που ο ΣΥΡΙΖΑ χρησιμοποιούσε όταν ήταν στην αντιπολίτευση).

Το δέλεαρ της βουλευτικής έδρας ή του υπουργικού θώκου γκρεμίζει κάθε ιδεολογικό ή αξιακό φράγμα.

Ο «πόνος ψυχής» (Σπίρτζης έφα) δεν είναι τόσο ισχυρός ώστε να υπερνικήσει τον έρωτα για την «γλυκιά καρέκλα» της εξουσίας.

Η σκάλα του αυτοεξευτελισμού στην οποία κατεβαίνουν καθημερινά οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει τέλος.

Από τη μια, καταπίνουν αμάσητα ότι τους σερβίρουν οι –δήθεν σκληρά διαπραγματευόμενοι- υπουργοί τους και από την άλλη, με κυνισμό και θράσος θριαμβολογούν για τις «επιτυχίες» τους.

Θλιβεροί, υποκριτές και συνάμα άβουλοι και μοιραίοι για τη χώρα.

Και πιο θλιβεροί απ’ όλους, οι πρώην βουλευτές και στελέχη του ΠΑΣΟΚ, που σήμερα έχουν βολευτεί σε υπουργικούς θώκους.

Αυτοί, των οποίων η συνείδηση επαναστατούσε γιατί αναγκάζονταν να ψηφίζουν μέτρα, μαζί με τη Νέα Δημοκρατία, σήμερα ασμένως ψηφίζουν τρισχειρότερα μέτρα, «αγκαλιά» με τους ακροδεξιούς του Καμμένου.

Της υποκρισίας ο κατήφορος τελειωμό δεν έχει!

Νομίζαμε ότι τα έχουμε δει και ακούσει όλα σ αυτή τη χώρα. Αμ δε! Ο εξ απορρήτων του Κώστα Καραμανλή, διοικητής της ΕΥΠ το 2009 και σήμερα εκλεκτός του Αλέξη Τσίπρα, αναπληρωτής Υπουργός Δικαιοσύνης, κ. Δημήτρης Παπαγγελόπουλος είπε τη «μεγάλη» κουβέντα: Η Αριστερά βρήκε τον Εθνάρχη της στο πρόσωπο του Αλέξη Τσίπρα.

Γελοιοποίησε έτσι, ταυτοχρόνως, δύο έννοιες΄ αυτή του Εθνάρχη και εκείνη της Αριστεράς. Εμάς δε, μας άφησε ενεούς και κεχηνότες. Κοινώς, μας κούφανε!

Ο κ. Τσίπρας σε μια αποστροφή του από το Βήμα της Βουλής, αναγνώρισε  το δικαίωμα στην έπαρση κάποιου που «κατάφερε στα σαράντα του να γίνει πρωθυπουργός»!  Μιλάει για τον εαυτό του  ήδη σε τρίτο πρόσωπο. Επικοινωνεί με την Ιστορία.

Πράγματι ο κ. Τσίπρας έχει κάθε λόγο να επαίρεται!

Σε ηλικία μικρότερη των  40 ετών - γιατί η επιχείρηση ξεκίνησε το 2010-  κατάφερε  να διχάσει την κοινωνία σε πλαστή βάση, να υπονομεύσει την εθνική προσπάθεια υπέρβασης της κρίσης, να ηγηθεί της πιο μεγάλης και πιο ακραίας διάψευσης υποσχέσεων και προσδοκιών. Να οδηγήσει τη χώρα χρόνια πίσω. Τώρα μπορεί να επανέλθουμε στα δεδομένα του Δεκεμβρίου του 2014 στην καλύτερη περίπτωςη τον Δεκέμβριο του 2017.

Δικαιολογημένη λοιπόν η οίηση του. Το ερώτημα είναι πόσοι πολίτες που ψήφισαν τις προτάσεις του τον Ιανουάριο, τον Ιούλιο, το Σεπτέμβριο νιώθουν αντίστοιχη έπαρση για την επιλογή τους.

Ο Τσίπρας I κατίσχυσε του Τσιπρα ΙΙ και επανέκαμψε.
Ψέματα στους πολίτες με χαρακτηριστική άνεση, σκοτεινές απειλές προς στους βουλευτές του, λάσπη στους πολιτικούς αντιπάλους, παραχάραξη της αλήθειας ακόμη και της δίκης του αλήθειας, ωμή προαναγγελία καταστρατήγησης του Συντάγματος κ της δημοκρατίας.
Όταν ένας Πρωθυπουργός φτάνει στο σημείο να πει με αγγελικό χαμόγελο ότι θα προτιμούσε οι συζητήσεις με τους πολιτικούς αρχηγούς να γίνονται την ΕΡΤ από ότι στο Κοινοβούλιο, τότε μόνο τα χειρότερα μπορεί να περιμένει κανείς για τη δημοκρατίας μας.

Με καραβάνι παρομοίωσε την Κυβέρνησή του ο κ. Τσίπρας, το οποίο – κατά την άποψή του – προχωράει, παρά τα ουρλιαχτά των σκυλιών (όπου σκυλιά η αντιπολίτευση). 
Ατυχής η παρομοίωση, γιατί το καραβάνι ως έννοια εμπεριέχει τα στοιχεία της συνοχής, της συντεταγμένης πορείας, της σχεδιασμένης διαδρομής και του τελικού προορισμού. Αν με κάτι μοιάζει η Κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ είναι ο «στρατός» του Μπρανκαλεόνε. Με μία όμως ουσιώδη διαφορά: οι «γενναίοι του Μπρανκαλεόνε» ήταν κατ' εξοχήν άπειροι, άκαπνοι, αλλά ιδεαλιστές και ουτοπιστές. Οι «μαχητές» του νέου Μπρανκαλεόνε είναι ιδεοληπτικοί, άσχετοι, τυχοδιώκτες και πρόσφατα εξουσιολάγνοι, αυταρχικοί και νταραβεριτζίδες.
Ας αναδιατυπώσουμε τη ρήση του κ. Τσίπρα επί το ακριβέστερον : Το ρεμπέτ-ασκέρι του νέου Μπρανκαλεόνε πελαγοδρομεί και η χώρα βυθίζεται όλο και πιο βαθιά στο βάλτο της οπισθοδρόμησης, της περιθωριοποίησης και της ανυποληψίας.