Εμφάνιση άρθρων βάσει ετικέτας: Φάκελος Σοσιαλδημοκρατία | Κεντροαριστερά | Προοδευτικό Κέντρο

Ο Άγγελος Τερζούδης γράφει για την επείγουσα ανάγκη αναζήτησης προσανατολισμού και φυσιογνωμίας του προοδευτικού χώρου: «Ικανοί πολιτικοί που θα μπορούσαν να συνασπιστούν στον προοδευτικό χώρο υπάρχουν, αρκεί οι πολίτες να στραφούν επί τέλους προς αυτούς, εγκαταλείποντας τυχάρπαστα πρόσωπα, χωρίς έρμα, αρχές και πολιτική άποψη, που συναντιούνται με ωμό κυνισμό σε ετερόκλητα πολιτικά σχήματα - εκτρώματα. Να εμπιστευτούν τις προσωπικότητες με αποδεδειγμένη βαθιά επίγνωση της κατάστασης, από τις οποίες αποκλείεται η πιθανότητα επίκλησης «αυταπατών» (διάβαζε απατών) και οι οποίες έχουν μια διαδρομή που παρουσιάζει τα ισχυρότερα διαπιστευτήρια για την ανάθεση του δυσκολότατου εγχειρήματος, της επαναφοράς της χώρας αρχικά σε μια κανονικότητα»

Ο Κώστας Πετρουλάς εξετάζει την ιστορική διαδρομή του κομματικού φαινομένου, εκτιμώντας ότι «η φθορά του κομματικού θεσμού με τη σημερινή μορφή του, είναι δεδομένη» σημειώνοντας ότι «έχει ταυτιστεί μάλλον με το συμφέρον των μελών του παρά με την προσφορά του στην πολιτική» και τονίζοντας ότι «ο λεγόμενος «δημοκρατικός συγκεντρωτισμός» ενταφίασε τη δημοκρατία καθώς εναρμόνισε τη δομή του κόμματος στο πολιτικό σχέδιο για την κοινωνία». Ο συγγραφέας προκρίνει το «Κόμμα Δημιουργίας και Αλληλεγγύης» το όποιο «προτείνει και οδηγεί την διεκδικητική του δράση μέσα από το φίλτρο του κοινωνικού οφέλους και ταυτόχρονα διεκδικεί το σύνολο των αιτημάτων που αναφέρονται στα ανθρώπινα δικαιώματα»

Ο Γιώργος Μπαλατσούκας και ο Κωνσταντίνος Μουρτοπάλλας αναλύουν το ρόλο της σοσιαλδημοκρατίας, εκτιμώντας πως «πρέπει πλέον να απελευθερωθεί από τα δεσμά του αδιέξοδου αρνητισμού που συντηρεί ένα κλίμα ηττοπάθειας, εσωστρέφειας και χαμηλών πτήσεων». Οι συγγραφείς τονίζουν πως «η προοδευτική αντεπίθεση της Μεταρρυθμιστικής Σοσιαλδημοκρατίας πρέπει να γίνει με έναν πόλεμο θέσεων και όχι απλώς αντιθέσεων», επισημαίνουν την ανάγκη «ανανοηματοδότηση του ρόλου του Κράτους», ως ένα «Ανοιχτό Κράτος της Μεταρρυθμιστικής Σοσιαλδημοκρατίας», και σημειώνουν πως «το μέλλον βρίσκεται στα χέρια της Σοσιαλδημοκρατίας γιατί η μοίρα της Δημοκρατίας και της Δικαιοσύνης βρίσκονται στα χέρια των προοδευτικών πολιτών»

Ο Γιάννης Λίτινας αποτιμά την κατάσταση της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας σημειώνοντας πως «απώλεσε το συγκριτικό της ιδεολογικό πλεονέκτημα καθώς δεν κατάφερε να παρουσιάσει την πρόταση για την πορεία μετά την μεγάλη οικονομική κρίση» και «πελαγοδρόμησε σε προτάσεις που ακουμπούσαν περισσότερο αριστερά». Ο συγγραφέας εκτιμά πως η Σοσιαλδημοκρατία «οφείλει άμεσα, να καταθέσει συνολικά και δομημένα μια άλλη πρόταση τον Νέο Προοδευτικό Δρόμο» και σημειώνει πως «αν αυτή η κατάθεση της πρότασης καθυστερήσει, τότε, είτε η Ευρώπη θα τεμαχιστεί στη βάση των Συντηρητικών λογικών είτε τα επικίνδυνα εθνολαϊκίστικά ρεύματα θα καταλάβουν όλο και περισσότερες πλευρές και η μπαρουταποθήκη του πλανήτη θα εκραγεί»

Ο Παναγιώτης Κωστούλας εκκινώντας από τα ευρήματα των δημοσκοπήσεων καταλήγει στο συμπέρασμα ότι «η θεωρία ότι η εκλογική βάση που έφερε τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία είναι δήθεν σφόδρα αντιδεξιά και δεν πρόκειται να ψηφίσει ποτέ τίποτα δεξιό που να της κοπεί το χέρι κλπ (θεωρία πάνω στην οποία στήθηκε η περίφημη στρατηγική του «ούτε-ούτε» και των ίσων αποστάσεων) αποδεικνύεται εξόχως προβληματική». Ο συγγραφέας εκτιμά πως «όσο δεν γίνεται κατανοητό ότι το κλειδί για την αναγέννηση του χώρου αντί για ρετρό ιδεολογήματα είναι ένα νέο, ενιαίο πολιτικό σχήμα με σύγχρονες ρεαλιστικές προτάσεις θα ζούμε ως χώρος ένα μόνιμο πολιτικό και ιστορικό deja vu.»

Ο Κωνσταντίνος Σοφούλης γράφει για την Σοσιαλδημοκρατία με αφορμή το κείμενο της επισκόπησης του Δικτύου για τη Σοσιαλδημοκρατία: «Οι ιδεολογίες είναι χρήσιμες μόνο ως ορισμοί προοπτικής. Αλλά είναι χρήσιμες έστω και γιαυτό. Οι ιδεολογίες σπάνια εξαερώνονται και πεθαίνουν. Κατά κανόνα εξελίσσονται και προσαρμόζονται στις απαιτήσεις του αντιπάλου τους, δηλαδή της τω όντι πραγματικότητας, με την οποία συνδιαλέγονται αναγκαστικά. Πολιτική χωρίς ιδεολογία συνιστά εξαπάτηση των πολιτών αφού έτσι τους κρύβεται ο ορίζοντας των πολιτικών επιλογών που τους προσφέρονται». Ο συγγραφέας τονίζει ότι «η Σοσιαλδημοκρατία είναι ιδεολογία και όχι τεχνική διακυβέρνησης.»

Ο Κωνσταντίνος Μουρτοπάλλας παρουσιάζει και εξηγεί την ανάγκη να δημιουργηθεί το «νέο κόμμα» που θα αποτελέσει «το εργαλείο που εκφράζει το αίτημα για τη μετάβαση σε μια μετα- κομματική λογική». Ο συγγραφέας τονίζει πως «η μετα - κομματική λογική, επιτάσσει την αναζήτηση και την εφαρμογή μιας πολιτικής συναινετικής, μιας πολιτικής μετα - πλειοψηφικής» και σημειώνει ότι «η συναίνεση δεν είναι απλά πολιτική επιδίωξη του «νέου κόμματος», αλλά ύψιστο θεσμικό χρέος, που το καθιστά αρμό της ανασυγκρότησης της χώρας, όχι απλώς μια παραφυάδα του συστήματος, απομονωμένο πολιτικά – κοινωνικά και περιθωριοποιημένο ιδεολογικά»

Ο Νίκος Τσολακίδης περιγράφει τα «επτά θανάσιμα αμαρτήματα της αριστεράς»: Οκνηρία, Αλαζονεία, Λαιμαργία, Λαγνεία, Απληστία, Οργή, Ζηλοφθονία, εκτιμώντας πως «έχουν υποπέσει σε όλα αυτά τα αμαρτήματα, αλλά το χειρότερο όλων είναι πως πίστεψαν ότι μπορούν να κυβερνούν όπως αντιπολιτεύονταν». Στη συνέχεια ο συγγραφέας περιγράφει τα επτά «προαπαιτούμενα» για την απάντηση της κεντροαριστεράς: Ειλικρίνεια, Ηθική, Πολιτικό διακύβευμα, Εκσυγχρονισμός, Το τέλος της προγονοπληξίας, Αποφασιστικότητα, Ανανέωση. «Τότε ίσως να κατανοήσουμε, ότι περισσότερο ταιριάζει στην κοινωνία μας μια σύγχρονη πρόταση των δυνάμεων του προοδευτικού κέντρου και της σοσιαλδημοκρατίας, παρά μια «κεντροαριστερά» των συνενώσεων της ανάγκης και των μεταγραφών» τονίζει.

Ο Γιώργος Μπαλατσούκας θέτει και απαντά στο ερώτημα «Γιατί το μέλλον βρίσκεται στα χέρια της Σοσιαλδημοκρατίας;». Ο συγγραφέας εκτιμά πως «το μέλλον βρίσκεται στα χέρια της Σοσιαλδημοκρατίας ακριβώς γιατί η μοίρα της Δημοκρατίας και της Δικαιοσύνης βρίσκονται στα χέρια των προοδευτικών πολιτών» και σημειώνει πως «πρόκειται για μια ιστορική ευκαιρία και ταυτόχρονα μια μεγάλη ιστορική πρόκληση, η οποία αν μείνει ανεκμετάλλευτη θα οδηγήσει την ελληνική κοινωνία σε ακόμη μεγαλύτερη παρακμή και σε ανυπολόγιστους κινδύνους». «Ο αγώνας για Δημοκρατία και Δικαιοσύνη πρέπει είναι ένας αγώνας όλων των πολιτών» τονίζει ο συγγραφέας.

Ο Παναγιώτης Κωστούλας εξετάζοντας τις εξελίξεις στο σοσιαλιστικό κόμμα της Ισπανίας εκτιμά πως «στην Ισπανία πέθανε μια ολόκληρη στρατηγική τυχοδιωκτισμού και σύγκρουσης με τα αδυσώπητα διλήμματα που θέτει η ξεροκέφαλη πραγματικότητα» και τονίζει πως «σήμερα δεν είναι εποχή για ιδεολογική περιχαράκωση» καθώς ο υπ’αριθμόν 1 κίνδυνος που αντιμετωπίζει ο δυτικός πολιτισμός είναι «ο λαϊκίστικος φαιοκόκκινος αντισυστημισμός που έθεσε εν αμφιβόλω τη συνοχή και τη σταθερότητα του ευρωπαϊκού οικοδομήματος». «Η σοσιαλδημοκρατία σήμερα πρέπει να περιγράψει και να προωθήσει κυβερνητικά ένα συνεκτικό σχέδιο μιας όσο το δυνατόν κοινωνικά δικαιότερης κατανομής των βαρών της κρίσης» τονίζει ο συγγραφέας.