Εμφάνιση άρθρων βάσει ετικέτας: Φάκελος Διεθνείς Κρίσεις σε Εξέλιξη

Ο Γιάννης Μαντζίκος εξετάζει το θέμα των χαμένων 28 σελίδων του πορίσματος της Επιτροπής Διερεύνησης των γεγονότων της 9ης Σεπτεμβρίου που ξεκινάει από το 2002 και το αίτημα των συγγενών των θυμάτων να «να βγουν στην επιφάνεια οι χαμένες 28 σελίδες της Επιτροπής ώστε να λάμψει η αλήθεια». Ο συγγραφέας εκτιμά πως το ζήτημα των 28 σελίδων θα είναι μια σημαντική παράμετρος για τις επερχόμενες αμερικανικές εκλογές καθώς «υπάρχει μια δυναμική ομάδα πολιτικών ακτιβιστών που δεν είναι άλλη από τους συγγενείς των θυμάτων, οι οποίοι είναι πολιτικά ενεργοί ανεξαρτήτως κομματικής τοποθέτησης, αναμένοντας δικαίωση για τους αγώνες 15 ετών»

Ο Χρήστος Μπαξεβάνης με αφορμή τα 15 χρόνια μετά την 11η Σεπτεμβρίου του 2001 εξετάζει την κατάσταση στη διεθνή κοινότητα εκτιμώντας πως «η ισλαμική τρομοκρατική απειλή όχι μόνο δεν φαίνεται να έχει εξαλειφθεί, αντίθετα, το φάντασμα της αποδυναμωμένης, Αλ Κάιντα, μετά τη δολοφονία του Οσάμα Μπιν Λάντεν, έχει δώσει τη θέση του σε μία πολύ μεγαλύτερη απειλή για τη διεθνή ειρήνη και ασφάλεια που ακούει στο όνομα Ισλαμικό Κράτος στο Ιράκ και στη Συρία (ISIS)». Ο συγγραφέας τονίζει πως «η φιλελεύθερη κεφαλαιοκρατική δημοκρατία καλείται σήμερα να δώσει ακόμα μία μάχη: απέναντι στον ισλαμικό φονταμενταλισμό και την τρομοκρατία»

Ο Άγγελος Τερζούδης εξετάζει την κατάσταση στην Τουρκία και εκτιμά πως η Ελλάδα «αναδεικνύεται γεωπολιτικά σε τελευταίο χώρο σταθερότητας για ολόκληρη την περιοχή». Ο συγγραφέας όμως σημειώνει πως «είναι ατυχία για τον τόπο, σε μια τόσο καθοριστική περίοδο, να απουσιάζουν από τη σημερινή διακυβέρνηση και η γνώση και η κατεύθυνση» και τονίζει πως «επιβάλλεται η κυβέρνηση να εγκαταλείψει επιτέλους τη γνωστή πλήρως ανεύθυνη τακτική της να χειρίζεται και τα εθνικά θέματα στοχεύοντας πρωτίστως στο ποταπό κομματικό συμφέρον» και πως «είναι καιρός να θέσει τον πήχη ψηλότερα, εκεί όπου συναντώνται η εθνική ευθύνη με τα στρατηγικά συμφέροντα της χώρας»

Ο Μελέτης Ρεντουμής εξετάζει την άνοδο της ισλαμοφοβίας στην Ευρώπη η οποία συνδέεται με άνοδο της ακροδεξιάς. «Η βία γεννά αντιβία» παρατηρεί ο συγγραφέας και σημειώνει πως «συνέπεια αυτής της ισλαμοφοβίας είναι η άνοδος της ακροδεξιάς στην Ευρώπη, με τ’αντίστοιχα κόμματα να προελαύνουν και να προτρέπουν τους πολίτες και τους κατοίκους των πόλεων, να πάρουν το νόμο στα χέρια τους και φυσικά να δώσουν ψήφο εμπιστοσύνης στην ρατσιστική ρητορική που πρεσβεύουν» και προειδοποιεί πως «αν επικρατήσουν οι ακροδεξιές ιαχές, θα οδηγηθούμε σ’ένα ολοκληρωτικό καθεστώς απομονωτισμού». Ο συγγραφέας εκτιμά πως «απαιτείται, συστηματική επαφή με το μετριοπαθές Ισλάμ»

Ο Αλέξανδρος Καρύδης μέσα από τους στίχους της Αντιγόνης του Σοφοκλή, διαβάζει τις τελευταίες εξελίξεις στην Τουρκία, όπου ο Ερτογάν έχει τη μορφή ενός σύγχρονου Κρέοντα. «Η Τουρκική Δημοκρατία δεν ανατράπηκε ευτυχώς από τους επίδοξους πραξικοπηματίες. Οδεύει όμως πληγωμένη αλλά ακόμα ζωντανή προς την απόλυτη απομόνωση ενός υγρού, υπόγειου τάφου. Εκεί που η πολιτειακή ζωή συνεχίζεται μονάχα για να οδηγήσει σε έναν αργό αλλά σταθερό θάνατο των ελευθεριών και των δικαιωμάτων. Στον ενταφιασμό της Δημοκρατίας ζωντανής. "Τον πρώτο λόγο έχει η φρόνηση/στον δρόμο της ευδαιμονίας." Γι' αυτό απαιτείται άμεσα ανάληψη δράσης πριν την εμφάνιση του Τειρεσία επί σκηνής.» γράφει.

Ο Μελέτης Ρεντούμης εξετάζει αν τα όσα εξελίσσονται στην Τουρκία είναι «αραβική άνοιξη ή σκοταδισμός». «Η εντολή υπεράσπισης της δημοκρατίας και της έννομης τάξης, κατέληξε σ΄ένα αντιπραξικόπημα» σχολιάζει ο συγγραφέας τονίζοντας πως «η τουρκική άνοιξη που αρκετοί αξιωματούχοι οραματίζονται, ώστε να προχωρήσει η Τουρκία σε μεταρρυθμίσεις χωρίς την απειλή του στρατού, μπορεί τελικά να οδηγήσει σε μια περίοδο σκοταδισμού και διχασμού, αν δεν επιχειρηθεί ο εκδημοκρατισμός». «Η Τουρκία μετά το γεγονός του πραξικοπήματος, διαμορφώνεται σε μια νέα χώρα, τελείως διαφορετική από το παρελθόν, αναδεικνύοντας όλες τις εντάσεις και αντιφάσεις του παρελθόντος στο εσωτερικό της σ’ένα μονοπάτι υψηλού κινδύνου» σημειώνει.

O Κίμων Βελιτζανίδης εξετάζοντας τα επιστημονικά εργαλεία για την αντιμετώπιση του ISIS, αναλύει η έννοια της «σταυροφορίας» που εισήγαγε ο Jonathan Riley-Smith μετά την 11η Σεπτεμβρίου. Μια έννοια που προκάλεσε εντάσεις στη διεθνή επιστημονική κοινότητα καθώς «κρίνει τις αναφορές αυτές ως βεβιασμένους συσχετισμούς οι οποίοι δεν διαφωτίζουν τη σημερινή κατάσταση». Στον διάλογο αυτό ο συγγραφέας εισάγει την έννοια της «υπερπραγματικότητα» του Jean Baudrilliard, σύμφωνα με την οποία «το πραγματικό έχει αντικατασταθεί από μια αναπαράσταση, από ένα αντίγραφο του οποίου το πρωτότυπο έχει χαθεί» και άρα, «στην περίπτωση των Σταυροφοριών, η συλλογική αντίληψη για τον όρο, αντικατέστησε το ίδιο το γεγονός»

Ο Γιάννης Μαντζίκος περιγράφει το αδιέξοδο στις χώρες της Μέσης Ανατολής και τα λάθη της Δύσης. Όπως τονίζει, «αν Αραβική Άνοιξη είχε τρόπον τινά εκπληρώσει τις επιθυμίες, την προοπτική και τα όνειρα των πολιτών της Μέσης Ανατολής τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά», ενώ σημειώνει πως «επανέρχεται το δίλημμα περί δημοκρατίας και σταθερότητας». Ο συγγραφέας εκτιμά πως «ανάμεσα στον Άσσαντ που χρησιμοποιεί φρικτές μεθόδους όπως πολιορκίες πείνας και ενδεχομένως χημικά και στους τζιχαντιστές υπάρχουν μετριοπαθείς φωνές και πολίτες που επιθυμούν να τους ακούσουν όμως αυτή η πολιτική δυστυχώς δεν μπορεί να εφαρμοστεί άμεσα απαιτεί χρόνο και υπομονή»

Ο Γιάννης Μαντζίκος αναλύει τις προθέσεις των τζιχαντιστών και εκτιμά πως ο στόχος τους «δεν ήταν και δεν είναι να δημιουργήσουν ένα Ισλαμικό Χαλιφάτο αλλά να παγιώσουν φοβικά συναισθήματα και να ενεργοποιήσουν ρατσιστικά χαρακτηριστικά στην Ευρωπαϊκή Ήπειρο». Ο συγγραφέας μελετώντας του ιστορικούς κύκλους του Ισλαμικού Κράτος, εκτιμά πως «θα γνωρίσει αργά ή γρήγορα μια κάμψη, ήδη χάνει σημαντικά του στηρίγματα στην Συρία» σημειώνει όμως πως «αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα εμφανιστεί κάποιο καινούριο μόρφωμα». Παραθέτοντας τα αίτια που δημιουργούν το πρόβλημα, εκτιμά πως «η απάντηση δεν πρέπει να είναι λιγότερη Ευρώπη αλλά μια πιο ισχυρή Ευρώπη»

Ο Χρήστος Μπαξεβάνης αποτιμά την Σύνοδο Κορυφής της 7ης Μαρτίου κατά την οποία η Τουρκία αναδείχθηκε βασικός νικητής «απέναντι σε μια αποδυναμωμένη, φοβισμένη και διασπασμένη ευρωπαϊκή ηγεσία» καθώς «οι Βρυξέλλες αναγκάστηκαν να μπουν σε διαδικασία συζήτησης των αυξημένων τουρκικών απαιτήσεων, τη στιγμή που η συμφωνία του Νοεμβρίου έμεινε στα χαρτιά». Ο συγγραφέας εκτιμά πως «το εφιαλτικό σενάριο για την Ελλάδα να γίνει υγρός τάφος στο Αιγαίο και αποθήκη ψυχών, πήρε παράταση δέκα ημερών» και επισημαίνει πως είναι αναγκαίο η «η Ελλάδα να παρουσιάσει ένα Σχέδιο Εθνικής Στρατηγικής για το Προσφυγικό» ενώ τονίζει πως είναι αναγκαία η συμμετοχή του Συμβουλίου Ασφαλείας.

Σελίδα 2 από 3