Σοφούλης, Κωνσταντίνος

Σοφούλης, Κωνσταντίνος

Ο Κωνσταντίνος Μαν. Σοφούλης είναι Ομότιμος Καθηγητής του Πανεπιστημίου Αιγαίου και πρώτος ιδρυτικός Πρόεδρος της Διοικούσας Επιτροπής του. Έχει διδάξει επίσης στην έδρα George Miller του Πανεπιστημίου του Ιλλινόις at Urbana-Champaign και έχει εργαστεί ως φιλοξενούμενος ερευνητής στο Ινστιτούτο Οικονομικών της Οικονομικής Σχολής της Στοκχόλμης. Έχει εκδώσει δύο βιβλία για την οργάνωση των σύγχρονων πανεπιστημίων, στις εκδόσεις Γκούτενμπεργκ και μετά την συνταξιοδότησή του μελετά και αρθρογραφεί τακτικά σε θέματα οργάνωσης και λειτουργίας των ιδρυμάτων ανώτατης εκπαίδευσης. Έχει χρηματίσει Διοικητής της Ελληνικής Τράπεζας Βιομηχανικών Επενδύσεων (ΕΤΒΑ) και υποδιοικητής της Εθνικής Κτηματικής Τράπεζας.

Ο Κώστας Σοφούλης γράφει για την Πολιτική Παραγραφή, Ιστορική Μνήμη και Λήθη: «Η παραγραφή ενός δικαιώματος ή ενός αδικήματος δεν συνεπάγεται, κατά λογική αναγκαιότητα, και την απάλειψη της μνήμης του γεγονότος. Τα ίδια τα έθνη, άλλωστε, φιλτράρουν συστηματικά και ακατάπαυστα τις κοινές μνήμες του παρελθόντος τους, άλλοτε για να «διδαχτούν από τα σφάλματα του παρελθόντος» και άλλοτε για να συγκροτήσουν τα θεμέλια της αυτάρεσκης «ανωτερότητάς» τους που είναι όρος απαραίτητος για την σύλληψη της «ταυτότητας που αξίζει» για να διατηρήσει την αίσθηση του ανήκειν. Στη μνήμη τους, όμως, δια μέσου της Ιστορίας, όλα μένουν καταγεγραμμένα και «έτοιμα να ανασυρθούν για κάθε χρήση».»  

Ο Κωνσταντίνος Σοφούλης γράφει για τις γερμανικές επανορθώσεις και την παραγραφή ως πολιτική και κοινωνική κατάκτηση: «Ας συγκρίνουμε το διάστημα αυτό με το διάστημα του Μεσοπολέμου, με ερμηνευτική παράμετρο το ζήτημα των τότε Γερμανικών Επανορθώσεων για τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Αν δεν απατώμαι, επικρατούσα είναι η άποψη μεταξύ των σημαντικών ιστορικών, ότι η άνοδος του Ναζισμού και πορεία του προς τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο έχει σημαντικές ρίζες στο αδιέξοδο που οι εξαιρετικά βαριές επανορθώσεις μετέτρεψαν το ζήτημα για την Γερμανία, από «κρατικό και καθεστωτικό» σε «εθνικό». Δηλαδή χρωμάτισαν το χρέος ώστε να βαρύνει, πλέον, στην ίδια την μοίρα των μελλοντικών γενεών του Γερμανικού Έθνους.»

Ο Κ. Σοφούλης γράφει «Εκεί όπου το ζήτημα παίρνει εξόφθαλμη μορφή πολιτικού σκανδάλου, είναι η νομιμοποίηση της κυβέρνησης των απατεώνων και εκβιαστών από τα ευρωκόμματα! Αν τελικά επικρατήσει αυτή η λογική του πολιτικού καιροσκοπισμού και κυνισμού, ότι δηλαδή συνεργαζόμαστε με τον οποιοδήποτε απατεώνα μας κάνει τη δουλειά μας, με άλλα λόγια, αν δεχτούμε το παραδεκτό του ψεύτικου άλλοθι ότι τάχα η στρίγγλα έγινε αρνάκι, ή πως ο Λένιν του Αιγαίου εν προκειμένω έγινε darling boy εφόσον μας κάνει τη δουλειά, τότε γιατί αύριο να αντιδράσουμε αν ο όποιος Ορμπάν ή Τσίπρας εξελιχθεί σε Περόν με τη ψήφο του «λαού» του;»

Ο Κωνσταντίνος Σοφούλης γράφει για τα ελληνικά πανεπιστήμια και αναρωτιέται αν «κοροϊδευόμαστε»: «Πολλές οι αφορμές, και η πιο πρόσφατη η Πανούσιος παρέμβαση στο πανεπιστημιακό μας χάος. Χειριζόμαστε το πανεπιστημιακό ζήτημα χωρίς την στοιχειώδη λογική. Δηλαδή, κοροϊδευόμαστε για να καλύπτουμε κάποιες άλλες κρυφές, ίσως και ντροπιαστικές, προθέσεις μας. Το νέο επεισόδιο με το Πανούσιο Πανεπιστήμιο με παρέπεμψε στο προσωπικό αρχείο μου και ειδικά στο πρώτο memo με το οποίο προσήλθα στην πρώτη μου συνάντηση στο Λονδίνο, με τον αείμνηστο Sir Keneth Alexander που είχα επιλέξει ως βασικό μου σύμβουλο, όταν μου ανατέθηκε η ίδρυση και οργάνωση του Πανεπιστημίου Αιγαίου.»

Ο Κωνσταντίνος Σοφούλης θέτει το ζήτημα της υπερρύθμισης στις νομοθετικές πρωτοβουλίες για την ανώτατη εκπαίδευση, τονίζοντας πως «εν ονόματι της ακαδημαϊκής ελευθερίας και αυτονομίας του, δεχόμαστε τελικά παραδόξως την πλήρη μετατροπή του πανεπιστημίου σε ετερόνομο βραχίονα του κομματικού κράτους καθώς προσπαθούμε πλειοδοτικά, πλέον, να ρυθμίσουμε με κάθε λεπτομέρεια την λειτουργία του». Ο Κ. Σοφούλης καταθέτει την πρότασή του σύμφωνα με την οποία προτείνεται η «οργάνωση των πανεπιστημίων ως ιδιότυπων νομικών προσώπων ιδιωτικού δικαίου (κατ’ ανοχή θα μπορούσε να είναι και ΝΠΔΔ) επί των οποίων η εποπτεία του κράτους θα εκδηλώνονταν με την υπογραφή δύο ντοκουμέντων: Ενός Καταστατικού Χάρτη και ενός Στρατηγικού Σχεδίου όρων Συνεργασίας και Χρηματοδότησης»

Ο Κώστας Σοφούλης γράφει με θέμα το νομοσχέδιο για την Ανώτατη Παιδεία. Εκτιμά ότι η κεντρική στόχευση του ανάγεται σε σκοπιμότητες που παραπέμπουν στις δεκαετίες του περασμένου αιώνα, και αναφερόμενος στις νομοθετικές πρωτοβουλίες του 2007 και του 2011, τονίζει πως συμπύκνωναν τη διάθεση της περιόδου για εκσυγχρονισμό του Πανεπιστημίου. Ο Κ. Σοφούλης τονίζει: «Το νομοσχέδιο Γαβρόγλου πηγαίνει κόντρα στο σύνολο των παραγόντων που οδηγούν στην αποτελεσματικότητα. Μοιάζει σαν να προσδιορίζει εκ νέου το τι περιμένουμε από το πανεπιστήμιο όταν αυτό πλέον δεν θα είναι η ακαδημαϊκή αριστεία, αλλά κάποιος σκοτεινός στόχος που έχει σχέση μια ιδεοληψία δημοκρατισμού»

Ο Κωνσταντίνος Σοφούλης με αφορμή του Συνέδριο του Κύκλου Ιδεών, η Ελλάδα Μετά, προσθέτει τον δικό του προβληματισμό εντοπίζοντας δύο απειλές να θέτουν ζήτημα βιωσιμότητας της ελληνικής κοινωνίας: «Πρώτο, στο γεωπολιτικό σύστημα που μας περιβάλλει και δεύτερο, στον πυρηνικό μηχανισμό αναπαραγωγής της κουλτούρας μας, δηλαδή στην Παιδεία και στην Εκπαίδευση που καθορίζουν τα δυναμικά χαρακτηριστικά της κοινωνίας μας εν τέλει.». Όσον αφορά στην πρώτη απειλή, ο συγγραφέας εκτιμά πως «στο Αιγαίο βρισκόμαστε σε συνεχή πολιτικοστρατιωτική ήττα για εμάς», και όσον αφορά στην δεύτερη απειλή, σημειώνει πως «βασικό μέλημα της κυβέρνησης είναι να διαπλάσει κατά το δικό της δόγμα τις επίσημες δομές παραγωγής ιδεολογίας»

Ο Κωνσταντίνος Σοφούλης γράφει για την Σοσιαλδημοκρατία με αφορμή το κείμενο της επισκόπησης του Δικτύου για τη Σοσιαλδημοκρατία: «Οι ιδεολογίες είναι χρήσιμες μόνο ως ορισμοί προοπτικής. Αλλά είναι χρήσιμες έστω και γιαυτό. Οι ιδεολογίες σπάνια εξαερώνονται και πεθαίνουν. Κατά κανόνα εξελίσσονται και προσαρμόζονται στις απαιτήσεις του αντιπάλου τους, δηλαδή της τω όντι πραγματικότητας, με την οποία συνδιαλέγονται αναγκαστικά. Πολιτική χωρίς ιδεολογία συνιστά εξαπάτηση των πολιτών αφού έτσι τους κρύβεται ο ορίζοντας των πολιτικών επιλογών που τους προσφέρονται». Ο συγγραφέας τονίζει ότι «η Σοσιαλδημοκρατία είναι ιδεολογία και όχι τεχνική διακυβέρνησης.»

Ο Κωνσταντίνος Σοφούλης στο δεύτερο μέρος του άρθρου – παρέμβαση «Αυτονόητοι απλοί κανόνες για την διακυβέρνηση των πανεπιστημίων μας» τονίζοντας ότι «η σωστή οργάνωση και συγκρότηση του πανεπιστημίου δεν αρκεί για να λειτουργήσει αποτελεσματικά» και εξηγώντας πως πρέπει «να ορίσουμε με πραγματολογική ακρίβεια τον σκοπό, ή το τελικό προϊόν ή αποτέλεσμα που επιδιώκει» παρουσιάζει αναλυτικά τις προτάσεις του για τη διακυβέρνηση των πανεπιστημίων μας. Ο συγγραφέας εκτιμά πως «το δημόσιο πανεπιστήμιο μπορεί να μετατρέψει το όραμα του εκσυγχρονισμού και της μεταρρύθμισης του σε πράξη, αρκεί να δεσμευθεί μέσω του Ακαδημαϊκού Οργανισμού του να ακολουθήσει πρακτικά την κατεύθυνση αυτή».

Ο Κωνσταντίνος Σοφούλης σε συνέχεια των άρθρων του – παρεμβάσεις για τα πανεπιστήμια αναπτύσσει στο άρθρο αυτό τους κανόνες για την «την διακυβέρνηση των πανεπιστημίων μας» σημειώνοντας ότι «η κατά τον νόμο αυτό οργάνωση του πανεπιστημίου με την μορφή αναγκαστικού κοινοτικού μορφώματος αποτελεί αυθαίρετη κοινοτιστική/κομμουνιστική εκτροπή στα πλαίσια του ισχύοντος συνταγματικού καθεστώτος μας». Ο συγγραφέας από την αρχή της παρέμβασή τους ξεκαθαρίζει πως «Δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να νοθευτεί το Πολίτευμα της χώρας για να χωρέσει sui generis νομική προσωπικότητα που, μάλιστα, εκ του αποτελέσματος έχει αποδειχτεί ότι έχει οδηγήσει σε χάος»

Σελίδα 1 από 2