Μουρτοπάλλας, Κωνσταντίνος

Μουρτοπάλλας, Κωνσταντίνος

Ο Κωνσταντίνος Γεώργιος Μουρτοπάλλας γεννήθηκε στην Αθήνα το 1996. Ολοκλήρωσε τις σπουδές του στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση στο ιδιωτικό εκπαιδευτήριο Ι.Μ Παναγιωτόπουλος. Είναι φοιτητής Νομικής στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης και μέλος των PES Activists της Κομοτηνής

Ο Κωνσταντίνος Μουρτοπάλλας με αφορμή το τελικώς ανακληθέν αστυνομικό έγγραφο που επιδόθηκε στη διεύθυνση του ΔΠΘ ύστερα από εισαγγελική παραγγελία, γράφει για την ακαδημαϊκή ελευθερία: «Η παραγγελία που δόθηκε από την Εισαγγελία Πρωτοδικών Ροδόπης επαναφέρει στη μνήμη μας τη χρήση μέσων και πρακτικών που δεν συνάδουν με μια δικαιοκρατούμενη και ευνομούμενη πολιτεία. Δεν γνωρίζω αν ήταν η συνταγματική απαιδευσία που οδήγησε στην διαβίβαση προς εκτέλεση της παραγγελίας από την Αστυνομική Διεύθυνση. Αυτό που δεν αμφισβητείται σίγουρα είναι ότι επιτροπευόμενο και ελεγχόμενο Πανεπιστήμιο με την ακαδημαϊκή ελευθερία και τη θεσμική εγγύηση της θετικής της διάστασης (ήτοι το πλήρες αυτοδιοίκητο) δεν μπορούν να συνυπάρξουν.»

Ο Κωνσταντίνος Μουρτοπάλλας αναφέρεται στο μεταπολιτευτικό συνταγματικό κεκτημένο: «Το Σύνταγμα του 1975, αποτελεί αναμφίβολα έναν από τους σημαντικότερους σταθμούς της συνταγματικής μας ιστορίας, αποτελώντας τη πανηγυρική επιστροφή της χώρας, στη συνταγματική ομαλότητα και τη δημοκρατική νομιμότητα. Θεωρώ, ότι αποτελεί τον πέμπτο μεγάλο σταθμό της πολιτειακής μας εξέλιξης , και της «συνταγματικής επανατοποθέτησης» στο πνεύμα του ευρωπαϊκού συνταγματισμού που επικράτησε μετά το Μεσοπόλεμο.» τονίζει και σημειώνει πως σήμερα ότι «η κρίση νομιμοποίησης των θεσμών δεν παράγεται από το ίδιο το Σύνταγμα, αλλά προέρχεται από την κατάλυση και την περιφρόνηση των θεσμών που προβλέπονται στο Σύνταγμα»

Ο Κωνσταντίνος Μουρτοπάλλας παρουσιάζει και εξηγεί την ανάγκη να δημιουργηθεί το «νέο κόμμα» που θα αποτελέσει «το εργαλείο που εκφράζει το αίτημα για τη μετάβαση σε μια μετα- κομματική λογική». Ο συγγραφέας τονίζει πως «η μετα - κομματική λογική, επιτάσσει την αναζήτηση και την εφαρμογή μιας πολιτικής συναινετικής, μιας πολιτικής μετα - πλειοψηφικής» και σημειώνει ότι «η συναίνεση δεν είναι απλά πολιτική επιδίωξη του «νέου κόμματος», αλλά ύψιστο θεσμικό χρέος, που το καθιστά αρμό της ανασυγκρότησης της χώρας, όχι απλώς μια παραφυάδα του συστήματος, απομονωμένο πολιτικά – κοινωνικά και περιθωριοποιημένο ιδεολογικά»