Εμφάνιση άρθρων βάσει ετικέτας: Πολιτικό Σύστημα - Κόμματα

Ο Νίκος Τέλλης παρουσιάζει την κατάσταση στην οποία βρίσκεται η χώρα μας σήμερα και τους λόγους συμμετοχής στην συγκέντρωση της 15ης Ιουνίου: «Δεν είναι μόνο η πολιτική απάτη! Δεν είναι μόνο η φορολογική λαίλαπα ενός κράτους που πάσχει από εισπρακτική βουλιμία, αλλά δεν παρέχει οποιαδήποτε αξιόλογη παροχή προς τους πολίτες του. Δεν είναι μόνο η συνειδητή καταστροφή της μεσαίας τάξης από μια κυβέρνηση που μισεί ό,τι ιδιωτικό! Είναι η ίδια η Δημοκρατία που διολισθαίνει, που αλλοιώνεται, που κινδυνεύει από μια αποκρουστική αντίληψη κυβερνητικού ολοκληρωτισμού. Για όλα αυτά πρέπει να δώσουμε και θα δώσουμε την Τετάρτη 15 Ιουνίου το παρών!»

Ο Νίκος Τσολακίδης προβαίνει σε μια ιστορική αναδρομή στα κινήματα της Ευρώπης, για να καταλήξει στην επικείμενη συγκέντρωση #παραιτηθείτε της 15ης Ιουνίου, που «για πρώτη φορά, μετά από δεκαοκτώ μήνες συνεχούς κίβδηλου πολιτικού λόγου, οι πολίτες με μια πρωτοφανή μαζικότητα στα social media συναντιούνται ειρηνικά, όχι από θυμό, αλλά από τη δημοκρατική ανάγκη και υποχρέωση να πουν δημόσια, ότι η κυβέρνηση δεν είναι μόνη της και η πολιτική δεν είναι παιχνιδάκι εξουσίας στα χέρια μαθητευόμενων μάγων». Ο συγγραφέας σημειώνει πως «αν οι #παραιτηθείτε θα αποτελέσουν την απαρχή ενός κοινωνικού κινήματος αμφισβήτησης, θα το δείξει ο χρόνος»

Ο Θανάσης Διαμαντόπουλος σχολιάζοντας τις δηλώσεις της κυβερνητικής εκπροσώπου περί δημοψηφίσματος για τη συνταγματική αναθεώρηση, υπενθυμίζει ότι «το δημοψήφισμα είναι θεσμός στον οποίον προσέφυγαν κατά κόρον, για τη χειραγώγηση των μαζών, οι δύο Βοναπάρτες, αλλά και ο Αδ. Χίτλερ» και τονίζει πως «αποτελεί έγκλημα η μετάθεση στον λαϊκό παράγοντα ευθυνών που δεν του αναλογούν, πρωτίστως δε για θεσμικά ζητήματα». Αναφερόμενος στην ελληνική εμπειρία, σημειώνει πως « από τις καταστροφικές συνέπειες του δημοψηφίσματος του 1920 και την ασάφεια των επιπτώσεων της κατίσχυσης του ΟΧΙ στο δημοψήφισμα του 1946 θα αρκούσαν για να μας κάνουν εξαιρετικά επιφυλακτικούς απέναντι στο συγκεκριμένο θεσμό»

Ο Ανδρέας Πανταζόπουλος εξετάζει ένα από τα μείζονα κοινωνικο-πολιτικά φαινόμενα: την άνοδο του λαϊκιστικού φαινομένου, στην δεξιά ή την αριστερή του παραλλαγή. «Ο λαϊκισμός συνιστά άτυπη πολιτική θεολογία» τονίζει ο συγγραφέας, υπό την έννοια του ότι «ο (λαϊκιστικός) λαός έχει πάρει την θέση του εκπεσόντος Θεού, η λαϊκή κυριαρχία, αντικαθιστώντας την προνεωτερική θεϊκή κυριαρχία, προσδιορίζει μία μονοπαγώς συγκροτημένη δημοκρατία ως την αποκλειστική της πολιτική της ενσάρκωση». Ο συγγραφέας σημειώνει πως «δεν υπάρχουν δύο λαϊκισμοί, ένας προοδευτικός και ένας αντιδραστικός λαϊκισμός», και αναφερόμενος στην Ελλάδα τονίζει πως ο λαϊκισμός τροφοδοτεί «αλλόκοτες πολιτικές-κυβερνητικές συμμαχίες, όπως αυτή μεταξύ Σύριζα και Ανέλ»

Ο Αντώνης Τριφύλλης γράφει: «Θα ήθελα να είχε την ικανότητα ενός Ηγέτη που επιλέγει σωστούς συνεργάτες, αντί να επαφίεται στην θαλπωρή της κομματικής ένταξης και οικογενειακής φιλίας. Αντί να εμπιστεύεται ημιμαθείς νάρκισσους και ασταθείς, ψυχολογικά αμαθείς αυλικούς. Θα ήθελα να ανοίξει νέους δρόμους για τους νέους σε σχέση με το ήθος, την ποιότητα και την γνώση. Αντί να παρασύρεται από ανόητους υπερόπτες της αγοραίας πολιτικής». Και στην ερώτηση που κάνει στον εαυτό του, αν ονειροβατεί, η απάντηση που δίνει είναι: «στην ηλικία μου δεν έχω άλλα περιθώρια για συμμετοχή στο ψεύδος, την ανοχή στην αχαλίνωτη δημαγωγία και στην παρακμή»

Ο Γιάννης Λίτινας παρουσιάζει την κατάσταση σήμερα σε όλους τους τομείς ( παιδεία, δικαιοσύνη, υγεία, οικονομία, επιχειρηματικότητα, αθλητισμό, εξωτερική πολιτική) εκτιμώντας ότι «σε κάθε επίπεδο, σε κάθε έκφανση της καθημερινότητας, σε κάθε επίπεδο ζωής, η χώρα υποχωρεί, υποβαθμίζεται» και σημειώνει πως «οι σημερινοί κυβερνώντες ωθούν στην αποδοχή της καθίζησης μέσα από τον τρόπο που επιλέγουν να κυβερνούν, να διαπραγματεύονται, να προτείνουν και να δρουν». Ο συγγραφέας υποστηρίζει πως είναι άμεσα απαιτητό ένα νέο σχέδιο για τη χώρα: «μια νέα πρόταση που θα δίνει τις προϋποθέσεις εκείνες στη χώρα να αρχίσει να ανεβάζει ξανά τον πήχη των προσδοκιών των πολιτών»

Κυριακή, 03 Απρ 2016

Το «στοίχημα» της εποχής

Ο Χρήστος Μυτιλινιός θέτει το θέμα του λαϊκισμού, εξηγώντας πως οι εχθροί της χώρας μας δεν είναι οι ξένοι αλλά ο λαϊκισμός και ζητάει να γίνει επιτέλους «η επανάσταση του αυτονόητου». Ο συγγραφέας εξηγεί πως «οι Έλληνες, αρεσκόμεθα σε κριτικές διάφορες, προσαρτόμαστε σε ψεύδη, λατρεύουμε την ωραιοπάθεια, σιχαινόμαστε την αλήθεια» και ως εκ τούτου «όσοι κυβέρνησαν, στηρίχθηκαν στο λαϊκισμό. Όσοι δεν λαΐκισαν, μπήκαν αυτόματα στο περιθώριο». Ο Χρ. Μυτιλινιός προτείνει οκτώ μεταρρυθμίσεις που «που αν υλοποιηθούν, θα θέσουν γερές βάσεις για να μπορέσει η χώρα να απεγκλωβιστεί από το αδιέξοδο στο οποίο σύρθηκε».

Ο Παναγιώτης Κωστούλας εξετάζει τις παθογένειες του κομματικού φαινομένου και προτείνει προτάσεις υπέρβασής τους, τονίζοντας ότι «καμία μεταρρυθμιστική απόπειρα δεν είναι δυνατόν να ευδοκιμήσει χωρίς την επαναθεμελίωση του τρόπου λειτουργίας του πολιτικού συστήματος». Εκκινώντας από την πεποίθηση ότι «τα κόμματα είναι το πρωτογενές κύτταρο της δημοκρατίας» παραθέτει πέντε βασικές παθογένειες των κομμάτων, μία εκ των οποίων είναι «η ατταβιστική πρόσδεσή τους σε ονοματολογικές, συμβολικές και ιστορικές νόρμες του παρελθόντος τους», και καταθέτει τις δικές του προτάσεις υπέρβασης, δίνοντας ένα «έναυσμα για την έναρξη μιας ουσιαστικής συζήτησης ως προς την αλλαγή του τρόπου δομής και λειτουργίας τους»

Ο Νίκος Διακουλάκης εξετάζει τους «κινδύνους και τις ευκαιρίες για τη σοσιαλδημοκρατική αριστερά» εκτιμώντας πως «η πορεία της πολυδιασπασμένης δημοκρατικής, μεταρρυθμιστικής σοσιαλδημοκρατικής παράταξης βρίσκεται πια σε οριακό σημείο» ενώ από την άλλη, «η διολίσθηση σε αντιδημοκρατικές και καθεστωτικές πρακτικές, ολοκληρώνει την εικόνα μιας αδιέξοδης διακυβέρνησης από την ετερόκλητη συμμαχία ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ». Ο συγγραφέας τονίζει πως «δεν αρκούν οι συζητήσεις, οι διαβουλεύσεις και οι επεξεργασίες για να προσεγγίσουμε τους στόχους της ενότητας, της ανανέωσης και της ανάκαμψης» και καταθέτει συγκεκριμένες προτάσεις, για «να δημιουργήσουμε ένα σύγχρονο σοσιαλδημοκρατικό πολιτικό οργανισμό που θα λειτουργεί σε εθνικό αλλά και σε ευρωπαϊκό επίπεδο».

O Αριστείδης Γριβοκωστόπουλος δανειζόμενος τον όρο «τρίλημμα» από τις οικονομικές επιστήμες, με τον οποίο περιγράφεται η «αδύνατη τριάδα» της σταθερής συναλλαγματικής ισοτιμίας, της εθνικής ανεξαρτησίας της νομισματικής πολιτικής και της κινητικότητας του κεφαλαίων, εξετάζει το «τρίλημμα της σύγχρονης ευρωπαϊκής κεντροαριστεράς». Ο συγγραφέας εκκινώντας από την ανάλυση των αιτιών της περιθωριοποίησης της κεντροαριστεράς στην Ευρώπη, εκτιμά πως «η κεντροαριστερά πρέπει να επιλέξει δύο εκ των τριών στρατηγικών κινήσεων: της συμμαχίας εκ δεξιών, της συμμαχίας εξ αριστερών και της μελλοντικής αυτοδυναμίας» υποστηρίζοντας πως «το τρίλλημα είναι υπαρκτό, όπως και η αναγκαιότητα λύσης του σήμερα, όχι αύριο».  

Σελίδα 11 από 15